In één zin wordt wordt het dilemma van George Bush duidelijk. Een oorlog verliezen wil hij niet. Daar kan hij niet tegen en daarmee wil hij ook niet de geschiedenis in gaan. Maar als het tegelijk betekent dat hij óók de strijd tegen het terrorisme verliest,.. dat is helemáál niet te verkroppen. Erger kan hij zijn gezicht niet verliezen.
Het is van het begin af duidelijk geweest dat de oorlog in Irak pas ging beginnen op het moment dat de Amerikanen dachten dat die gewonnen was. Een beter voorbeeld van een wens die de vader is van de gedachte kon je je niet voorstellen.
Deze zin plaatst het hele plaatje in perspectief. Door de strijd tegen het terrorisme aan de oorlog in Irak te koppelen heeft George Dubya zich lelijk in zijn vingers gesneden. Gelijk met de vermeende overwinning in Irak is de burgeroorlog begonnen. Al die tijd hebben Bush en de zijnen hun best gedaan om het woord burgeroorlog te vermijden en we vroegen ons af waarom. Dat is dus hiermee duidelijk.
Het is helaas even duidelijk dat er geen sprake van zal zijn dat George Bush een vergissing zal toegeven. De soep zal nog lang na het opdienen heet blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten