Nog één keer dan 2

Het blijft verleidelijk, maar helaas ook noodzakelijk, dus nog maar eens een nieuwe duit in het zakje van de Affaire Verdonk.

Nu is minister Verdonk vrijwel onder curatele gesteld, zo zegt de Volkskrant. Dat was ook wel nodig ook want zó op je knieën moeten en het dan nog niet eens door hebben. Daar moeten inderdaad maatregelen tegen getroffen worden. Hoe kan iemand zo'n bord voor z'n kop hebben, zou je denken.
Dat het echter uitgerekend een man als Jan Peter Balkenende moet wezen die haar deze maatregel oplegt is wel weer opmerkelijk, om maar niet te zeggen om enigszins simpel te worden. Als er íemand namelijk een bord voor z'n kop heeft is het onze vaderlandse lafbek Balkenende wel. Toen hij enkele weken geleden in Indonesië (notabene in functie) desgevraagd te kennen gaf zelf tegen het homohuwelijk te zijn geweest viel in de eerste instantie onze bek van verbazing open. Vervolgens kwamen de braakneigingen. We hebben eerst nog overwogen om asiel aan te vragen. Een ministerpresident die zich zo schaamteloos oportunistisch distantieert van het staatsbeleid geeft ons namelijk een bijzonder onveilig gevoel. Dit bleek echter geen goede oplossing omdat we dan met Rita te maken zouden hebben gekregen en we zijn nu blij dat we het niet hebben gedaan. We zouden werkelijk nog verder van huis zijn geraakt.
Hoewel...je kunt je afvragen of nóg verder van huis wel mogelijk is. Deze daad van onze ministerpresident, die vervolgens ook nog een keer ongestraft is gebleven, heeft ons toch met een vreemd soort gevoel van statenloosheid achtergelaten. Er heeft geen kamerdebat op gevolgd en de kranten hebben er niet dagenlang van vol gestaan. Grenzeloze verbijstering en onuitwisbare verontwaardiging hebben ons tenslotte de satire in gedreven. Laten ook wij het hier maar bij houden. Wat kun je tenslotte doen tegen het laffe gedrag van een akelig kind dat, op het moment dat het er op betrapt wordt stiekem met zijn vriendjes snoepjes uit de snoeptrommel te pikken, tegen zijn moeder zegt: "Ik wou het niet hoor. Ik moest van hun meedoen". Een verraaier en een verklikker noemden we zo iemand vroeger en we zouden hem nooit meer mee laten spelen.