En dát is dan weer dat

De kruitdampen van de 'Gunfight at the Binnenhof' zijn opgetrokken en uiteindelijk is alles toch gebleven zoals het was. De linkse revolutie heeft zich laten smoren in gebrek aan volharding. Of wordt hier al de verdeeldheid van het linkse kamp afgetekend? De reactie van de hoofdrolspelers uit die hoek lezende kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat er kennelijk niet genoeg troeven meer in het spel waren, of niet genoeg spelers meer die ze in de strijd wilden/durfden te brengen.

De tot dan toe tot het uiterste gevoerd gevecht om het gelijk sloeg namelijk onverwacht plotseling ineens om in het kiezen van inhoudelijke eieren voor het geld van de linkse oppositie. De punten zijn dan wel gescoord en de uitzetting is - voorlopig - stop gezet, maar de gebalde vuist van links is uiteindelijk een slap handje gebleken. Het is onbegrijpelijk dat ze de 'oplossing' van Balkenende hebben toegestaan. Het was namelijk best wel waard geweest om hiertegen alsnog een motie van wantrouwen in te dienen.

Hoewel de Partij Voor De Dieren sprak van een ordinaire strijd om de macht, was dit er een die toch echt de moeite waard was. De ene keer dat Balkenende namelijk getuigt van leiderschap heeft hij een beslissing afgedwongen die eigenlijk niet hoort en een van de principes van de democratie aantast, als je de kenners mag geloven.

Bijgekomen van het tumult blijft toch teleurstelling over. Het is namelijk weer niet gelukt om Rita naar huis te sturen. Onze verbijstering heeft echter plaats gemaakt voor bewondering. Alhoewel haar enige verdienste nog wel eens zou kunnen bestaan uit het hebben van een gigantisch bord voor haar kop, laat ze zich niet uit haar knollentuin jagen.

Rita is een bijzonder mens. Niemand is zo overtuigd van eigen gelijk en onmisbaarheid als zij. Ze doet wel het meeste denken aan een kakkerlak. Je kunt deze insekten niet uitroeien. Hoe harder je ze slaat hoe harder ze terug blijven komen. Of, zoals het in het Engels heet: 'They check in, but they don't check out'.